بسم الله الرحمن الرحیم



تا به امروز (از این قید استفاده می‌کنم چون امیدوارم این روند تغییر کند) جهان اسلام برای ابراز ارادت خود به ساحت پیامبر اسلام باید منتظر بماند که کسی در گوشه‌ای از دنیا، اهانتی  نسبت به ایشان انجام دهد و در اعتراض به آن، به خیابان‌ها بریزند، فریاد بزنند و این اهانت را محکوم کنند؛ و باز سکوت سنگین جهان اسلام تا اهانت بعدی

تا به امروز جهان غرب هر زمان که نیاز داشت با کمترین هزینه، فضایی را ایجاد می‌کرد و به‌وسیله‌ی آن مسلمان‌ها را به واکنش وادار می‌کرد و از احساسات و عواطف آن‌ها در جهت منافع خودش استفاده می‌کرد؛ یعنی افسار احساسات مؤمنین دست کافران افتاده و شدیم بازیچه دست آن‌ها. مگر نه " ولن یجعل الله للکافرین علی المومنین سبیلا  ؟!

این‌ها را گفتم که بگویم که تا به امروز و حتی خود امروز، در این زمینه‌ها ابتکار عمل دست غربی‌هاست و جهان اسلام صرفاً از خودش عکس‌العمل نشان می‌دهد

و جالب است که بااینکه اقدامات آن‌ها متنوع است (مثلاً یک‌بار فیلم می‌سازند یک‌بار کاریکاتور می‌کشند و...) اما ما عکس‌العمل واحدی داریم و هر بار به خیابان‌ها می‌ریزیم و فریاد می‌کشیم. البته این‌ها هم در جای خود لازم‌اند و نباید متوقف شوند اما اقدام اساسی نیستند، بیشتر نمایشی‌اند و همچنان باید منتظر اهانت دیگری باشیم.

آن‌ها بارها توانستند ما را به واکنش وادار کنند اما ما شاید یک‌بار هم به انجام این کار موفق نشده بودیم و یا خیلی کم موفق بودیم.

ویژگی‌ای که من در نگاه اول در این نامه می‌بینم این است که با آن سعی شده است که ابتکار عمل از دشمن گرفته بشود و این بار ما منتظر واکنش‌های آن‌ها باشیم.

برای اینکه بتوانیم ابتکار عمل را به دست بگیریم، در ادامه انشا الله باید بیشتر شاهد این حرکت‌ها باشیم، در همه‌ی زمینه‌ها و بخصوص در زمینه‌ی هنر و سینما؛ مثلاً از کارهای خوبی که در این زمینه انجام شده است، می‌شود به فیلم محمد رسول‌الله آقای مجیدی اشاره کرد.